Een beetje een rare flapdrol was-ie wel. Toch dwong hij met zijn afwijkende houding een bepaalde sympathie af die ik zelden voor mensen voel.
Ik leerde hem kennen op de middelbare school. Zoon van de adjunct, dus hij deed er alles aan om niet op te vallen, maar daardoor viel hij juist op. Altijd braafjes huiswerk in orde, boeken messcherp gekaft, compleet krasvrije schooltas en schools schrijven met vulpen.
Hij had een bepaald soort droge humor dat ik in die dagen niet altijd kon plaatsen, maar dat ik later pas leerde waarderen. Echt sociaal was hij niet, maar dat maakte niet uit. Hij was gewoon zichzelf, en dat was oké.
Klein van stuk, tenger gebouwd en een studentikoos koppie waar J.K. Rowling haar Harry Potter op heeft gebaseerd. Teamsport was aan hem niet besteed, maar als hij mee ging hardlopen, hield ik hem met de beste wil van de wereld niet bij.
Onze bezoekjes aan kroegen en discotheken eindigden doorgaans met een ferme plas tegen een boom, waarbij we ons vertroebeld afvroegen wie wie het beste naar huis kon brengen. Wat ik toen nog niet wist, was dat hij – als ik mijns weegs was gegaan – met een kleine omweg terugliep naar de tent waar we net uit waren gekomen om daar vervolgens tot diep in de nacht in het glaasje te kijken. Dwangmatig.
Wat ik ook niet wist en wat pas vele jaren later werd ontdekt, was dat het syndroom van Asperger hem in een wurggreep hield. Het verklaarde zijn soms afwijkende gedrag.
Leugentjes om bestwil bleken steeds vaker handig. Een verkeerde studiekeuze – deels als gevolg van zijn stijfkoppigheid – maakte het beeld compleet. In potentie een academicus pur sang, die eindigt aan de lopende band en zijn ambities verliest. Hoe hard kun je vallen.
Hij verveemdde van zijn omgeving, maar niet van de kroeg en de mensen die hij daar ontmoette. Tot diep in de nacht. De vriendschappen die er dan écht toe doen, vervagen dan waar je bij staat.
Een hardhandige poging iemand te beroven bracht hem in aanraking met justitie. Rijden onder invloed trouwens ook. Zijn leven leek opeens een glijbaan. Kwestie van goed afzetten en je gaat snel naar beneden. Op een zwoele zomernacht, ergens in 2004, was de cirkel rond en nam hij de laatste beslissing van zijn leven. Twaalf etages hoog.
Ik denk nog geregeld aan hem terug. Aan het onbegrepen gevoel dat hij gehad moet hebben. De gedachte dat drank alles kon compenseren. Dat de dood alle problemen voor je oplost. Het was zijn keuze, zijn vrijheid. Die vrijheid heeft hij genomen.
Heftig en bewogen verhaal Paul.
BeantwoordenVerwijderenAls eq en iq niet met elkaar in balans zijn proberen mensen vaak het een met het ander te compenseren. Zo kende ik vroeger iemand die vanaf zijn 6e vloeiend Duits kon praten, nadat hij een aantal duitse documentaires had bekeken. Als hij een boek had gelezen, kende hij de inhoud van haver tot gort. Ik heb hem een paar keer telefonische aquisitie laten doen, en binnen een paar seconden was hij in staat om het accent van de klant over te nemen; echt briljant. Maar dat was 1 kant van hem. Ook hij was verslaafd. Hij had zijn heil gezocht in gokken. Hij klopte aan bij de 1e lijns geestelijke gezondheidszorg, maar dat had hij net zo goed niet kunnen doen. De psychiater kon hem niet helpen omdat hij gaandeweg de therapie, de methode doorzag die achter de therapie zat, en daar feedback over gaf. Later kwam ik hem tegen en begreep ik van hem dat hij zijn weg in het leven, mede na een reis naar het buitenland, weer had teruggevonden. Hoe het nu met hem gaat weet ik niet, ik ben hem uiteindelijk uit het oog verloren. Het lijkt me ontzettend moeilijk om veel te weten, en weinig te voelen. Het levert hem waarschijnlijk een leven lang strijd op.