Ik was een schoolgaande knaap van vijftien jaar toen ik op een paar honderd meter afstand zag hoe een enorme klap de schachttoren van een voormalige staatsmijn omver wierp – ja, ik ben opgegroeid in het hart van de vroegere mijnstreek in Zuid-Limburg. De aarde trilde na toen de 63 meter hoge kolos meedogenloos de aarde raakte (*). De klap van de ontploffing dreunde door tot in het diepst van mijn puberlijf. Het was werkelijk de enige keer in mijn leven dat een knal mij een ongekend gevoel van fascinatie bezorgde.
Sindsdien heb ik dat gevoel niet meer gehad. Van vuurwerk word ik gewoon niet vrolijk. Al in mijn vroegste kinderjaren liep ik er met een boog omheen, daarbij uiteraard aangemoedigd door mijn overbezorgde moeder.
Het is nooit goedgekomen met mij en vuurwerk. Tuurlijk, ik heb wel eens een rotje aangestoken en weggegooid. En ook is er wel eens een vuurpijl door mijn toedoen de heldere hoogte in geschoten. Maar het deed me niets. Ik keek het Chinese, knallende goedje na, handen in mijn zij, mij doorgaans iets afvragend als ‘tja, en nu dan?’.
Het is weer bijna zover. Nederland knalt voor tientallen miljoenen de lucht in, en de milieuvervuiling is gigantisch. Maar dat maakt kennelijk niet uit. Als het maar knalt.
Als ik even tijd heb, haal ik voor oudjaarsavond nog een leuk flesje champagne in huis. En zelfs daarvan laat ik de kurk niet knallen. Nee, ik zal er zijn om te troosten als mijn dochtertjes bang worden van het zinloze geknal.
(*) Op 23 oktober 1983 werd de schachttoren van schacht 3 van de voormalige staatsmijn Emma in Hoensbroek opgeblazen. Als gevolg van technische fouten werden grote brokken beton honderden meters ver weggeslingerd, waarbij enkele woonhuizen en een kantoorpand beschadigd raakten. Drie politieagenten raakten gewond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten