woensdag 8 juni 2016

Inpakken en wegwezen

Mijn weken zijn geteld. Nog even en ik trek hier de deur definitief achter me dicht. Echt waar. Ik ga verhuizen. Naar een ruimere, mooiere plek, dat dan weer wel.
Wat heb ik een hekel aan verhuizen - ook al zijn de vooruitzichten positief. Het heeft natuurlijk alles met mijn territoriumdrift te maken. Wat dat betreft, ben ik net een hond. Niet dat ik nou overal mijn geursporen achterlaat - tenzij ik mijn dagelijkse ochtendlading deodorant en aftershave meereken. Maar ik verlaat mijn territorium. Zo eenvoudig is het.
Mijn territorium. De wegen, weggetjes en paadjes rondom mijn huidige plek. Ik ken er elke vierkante centimeter, en dat voelt vertrouwd. Ik ken de plekken, de mensen, de verhalen. De basisschool van mijn twee dochters, waar verhalen en herinneringen hand in hand gaan. Tot zover de niet-materiële kant.
Verhuizen betekent ook opruimen, weggooien, inpakken. Opeens realiseer ik me weer hoeveel troep een mens verzamelt in de loop der jaren. Stapels papier, bergen zooi. Veel spullen kunnen zó naar het grofvuil. Ander spul verdient het om zorgvuldig te worden ingepakt. Mee naar het nieuwe huis.
Goed nieuws. De eerste dozen heb ik inmiddels ingepakt. Voorzichtig heb ik een beginnetje gemaakt met de boekenkast. Die heeft nu lege plekken. Als een gebit waaruit tanden zijn getrokken door een ijverige tandarts. De eerste dozen staan netjes opgestapeld in een hoekje. Ik móést het doen. Het maakt me onrustig als ik niet al begin met sorteren en inpakken. En onrust..., daar ben ik allergisch voor.

Onze huidige plek wordt geschiedenis. Althans, in ons eigen geschiedenisboek. We zetten onze domicilie dit voorjaar te koop. Volgens de prognoses van de gespecialiseerde medemens, ook wel uitgescholden voor makelaar, zou het met gemak een jaar kunnen duren voordat we een koper hadden. Afijn, 's mans woorden weerklonken nog door de woonkamer toen de eerste de beste geïnteresseerde binnen een week het juiste bod deed. Eenmaal, andermaal, verkocht.
Onze eigen zoektocht duurde wat langer. We bezochten een hele serie woningen - een enkele keer met een aankoopmakelaar. Te groot, te klein, te duur, te slecht onderhouden, te weet-ik-wat-allemaal. Het passeerde allemaal de revue. Totdat we die ene woning bezochten die kennelijk voor ons bestemd was. En dus zitten we over niet al te lang tweemaal bij de notaris. De eerste keer krijgen we een sleutel, de tweede keer geven we een sleutel af. Uiteraard beide keren feestelijk omlijst met wat handtekeningen en een overdosis juridische en financiële praat.

En dan begint het nieuwe zoeken. Waar zet ik welke spullen neer? Welk geluid maakt welke deur? Welke sleutel was nou ook alweer van welk slot? Wie woont er allemaal in mijn straat? Wat is de fijnste plek om de auto te parkeren? Welke sluiproutes zijn er door de wijk? Hoe loop ik het snelst naar het winkelcentrum? Nieuw territorium dus dat ik me eigen moet maken. Maar voordat ik daar mijn zintuigen op ga loslaten, moet ik eerst mijn huidige plek ontruimen. Dat komt goed. Ongetwijfeld. Maar wat heb ik een hekel aan verhuizen...