Een doffe klap, oorverdovend glasgerinkel. En dan is er bloed. Veel bloed. Het druipt van mijn gezicht, het zit aan mijn handen en aan mijn linkerknie. Er staat meteen iemand bij me om te verifiëren of ik geen slagaderlijke bloeding heb. Nee dus.
De man pakt me bij de arm en neemt me mee naar binnen. Zitten en de schade opnemen. Ter hoogte van mijn knie is mijn broek gescheurd. Ik kijk ernaar en realiseer me opeens dat ik pijn voel.
Een van de bekenden – hij is goud waard – knipt de pijp van mijn splinternieuwe jeans open en stelpt de bloeding. Ik hou een handdoek aan mijn neus, waar het bloed uit gutst.
Even later kijkt een vriendelijke verpleegster op de Spoedeisende Hulp me onderzoekend aan. Nee, geen drank, geen drugs. Gewoon ’n dom ongelukje. Een schijnbaar emotieloze arts komt binnen, stelt dezelfde vragen en gaat aan de slag.
De snee in mijn neus is geen item. Niets meer aan doen, nooit meer over praten. Een ander verhaal vormen de twee snijwonden in mijn been. De naald van de verdovingsspuit verdwijnt vier keer in de open, bebloede huid. Ik kerm van de pijn, en mag ongeremd knijpen in de handen van Peter en Maurice, die me trouw terzijde staan.
De verdoving lijkt maar deels te werken. De hechtingen aan de eerste wond voel ik amper, maar als de arts mijn tweede wond hecht, lijken hemel en aarde te vergaan. Op lokaal niveau, dat wel. Ik knijp opnieuw in de handen van die twee kanjers en kreun. Hun aanwezigheid houdt me overeind.
De vriendelijke verpleegster maakt er een mooi kunstwerkje van met gaas en tape en dicteert de spelregels voor de komende tien dagen. Als ik van de behandeltafel klauter, hangt de roodbevlekte linkerpijp van mijn jeans los langs mijn gehavende been. Dat wordt een nieuwe – de tweede in anderhalve week.
Even in de spiegel kijken. Een mooie, rechte snee loopt diagonaal over mijn neus. Getekend voor het leven! Op mijn voorhoofd een fikse bult.
Ik glimlach even naar mezelf en relativeer pijn en schrik. Geluk zit in een klein hoekje.
