De geboorte van mijn weblog

Het is een regenachtige donderdagochtend als ik in Hengelo het kantoor van Jos Essers binnenloop voor een zakelijke afspraak. Zakelijke afspraken zijn met Jos altijd een makkie, want Jos en ik kunnen kennelijk zonder al te veel moeite door één deur. Zelfs als die deur gesloten is.
Zakelijk zijn we die ochtend snel klaar, dus is er tijd over. En koffie. En gespreksstof. Allerhande onderwerpen passeren de revue, zowel zakelijk als privé. En dan gaat het opeens over schrijven. Een kunst die ik de laatste tijd wat weinig beoefen. "Begin een weblog," oppert Jos. "Zo kun je eenvoudig laten zien dat je nog schrijven kunt. Want je kunt wel zéggen dat je schrijven kunt, maar is dat ook zo?"
Sodemieter, Jos, wat zeg je me nou? Maar hij heeft me aan het denken gezet. Zo hard zelfs, dat ik op weg naar huis bijna een fietser over de motorkap meeneem omdat ik in gedachten ben.
Wat belet me? Het zijn slechts belemmerende overtuigen die me afremmen dit te doen. En hoe reken je af met die overtuigen? Juist.
Met genoegen kijk ik naar bovenstaande regels. Ze vormen de geboorte van mijn weblog. Mijn eerste schreden in de wondere wereld van het wereldwijde publiceren. Welkom, weblog!
Mijn toetsenbord wacht. Mijn schrijfvingers jeuken weer.