Ontluikende lente

Hoewel het pas medio februari is, lijkt het alsof de winter zijn tijd gehad heeft. Ik loop buiten en heb mijn sjaal achteloos om mijn hals hangen. De jas niet eens dicht. Heerlijk, die zachte kou die me streelt.

Als kind vond ik het al heerlijk om mijn jas open te laten, zelfs als de kou er niet om loog. Mijn bezorgd kijkende moeder ten spijt. In al die jaren lijk ik maar weinig veranderd.

Ik zit binnen als ik dit typ en kijk naar buiten. Het zonnetje lacht de aarde vrolijk toe vanaf een blauwe, nagenoeg heldere hemel.. Om vrolijk van te worden. Ook het raam staat in de loop van deze week steeds verder open. Niet alleen omdat dat zorgt voor aangenaam frisse lucht, maar ook en zeker omdat het weer gewoon kan. Een aangenaam lenteachtig briesje waait weelderig over mijn bureau.

Gisteren liep ik langs struikgewas en zag daarin zowaar al de eerste knoppen. Vanochtend dribbelde een egeltje bijna vrolijk langs me over de stoeptegels toen ik – voor het eerst sinds tijden zonder handschoenen! – op mijn fiets wilde stappen. Nou is die egel misschien wat vroeg wakker uit zijn winterslaap, maar vooruit, ik benader het positief: een beter bewijs voor een voorzichtig ontluikende lente is er haast niet.

Wat de weerman zegt, boeit me deze week niet. De zon schijnt en ik geniet ervan. Met open jas en brede glimlach. En als ik zeg dat de lente is gearriveerd, dan is dat zo. Begrepen?