dinsdag 21 februari 2012

Geef terug!

Het is een rustige vrijdagochtend. Ik ben druk met het huishouden. Op de achtergrond spelen de twee kleine meisjes. Hun schatergelach klinkt opeens dichtbij en vanuit mijn ooghoeken zie ik de blauwe loopauto voorbijflitsen. Het grote kleine meisje duwt de auto rennend voor zich uit. Kleine zusje zit erop, schaterend van pret. Bij de bocht naar de woonkamer gaat het mis. Daar maakt kleine zusje kennis met het middelpunt vliedende kracht. En met het laminaatparket.
Ik til haar op. Ze huilt, maar even knuffelen met een troostende papa helpt altijd. Een paar minuten later schieten de twee dames weer schaterend door de woning.
Met een kop koffie in de hand wacht ik rustig op de volgende valpartij. Nog voordat het kopje halfleeg is, mag ik weer opdraven om te troosten en te knuffelen. En zo gaat het nog twee keer. Ondertussen waarschuw ik het grote kleine meisje om toch maar een versnelling lager te gaan om kleine zusje nog meer valpartijen te besparen.
Een huilpartij verder besluit ik de dames te helpen. Maar dát mag niet. Het grote kleine meisje duwt me weg. "Nee, papa. Ik doe dat!"
Het zij zo. Als de laatste waarschuwing even later is bereikt, stap ik op de loopauto af en pak die uit haar handen. Ze houdt 'm stevig vast. "Maar ik ga nu rustig doen," werpt ze tegen. Het is de tweede keer dat ze dat zegt, dus hou ik voet bij stuk. Net als zij.
Als ze merkt dat ik de auto toch echt ga wegpakken, worden haar oogjes vochtig. "Dat is mijn auto! Geef terug!" roept ze. "Nee, ik ruim de auto nu op. Ik heb je vaak genoeg gewaarschuwd," zeg ik rustig. "Nee, papa! De auto is van mij! Geef terug!" Tranen biggelen over haar wangen. Het kleine zusje is ondertussen met ander speelgoed in de weer - het zal haar een worst wezen.
De auto verdwijnt achter een deur die op slot gaat. Voor een paar uurtjes. Het grote kleine meisje is ontroostbaar. "Ik wil mijn auto terug," huilt ze.
's Avonds galmt haar 'geef terug' nog na in mijn hoofd. Ze vond het zo oneerlijk. Háár auto, die pak je toch niet zomaar weg?
Nee, dat doe je ook niet. Maar bij opvoeding horen nou eenmaal regels. En die regels consequent naleven..., dat is voor het kleine grut soms net zo moeilijk als voor papa. Er komt een tijd dat ze dat begrijpt.