Nog even en dan ben ik papa. Voor de derde keer. Als ik dit typ, heeft mijn vrouw nog circa drie weken voor de boeg voordat ze de uitgerekende datum bereikt. Geen idee of het een jongetje of een meisje wordt, maar dat vinden we ook van ondergeschikt belang. Het gaat om het kind, niet om het geslacht.
Bovendien ben ik van mening dat het niet aan mij is, als tijdelijke bewoner van deze aardkloot, om vooraf te weten wat onze Grote Roerganger voor me in petto heeft. Ik wacht mijn beurt netjes af. Geduldig en wel, tot het Uur U is genaderd.
Mijn gedachten dwalen af naar die eerste keer. Die rustige lentenacht in april 2008, toen het grote kleine meisje werd geboren.
Mijn vrouw puft, zweet en trekt grimassen die ik niet van haar ken. Geleidelijk komt de bovenkant van een babyhoofdje tevoorschijn. "Dit is misschien wel een mooi fotomoment," zegt de verloskundige. Maar nee, ik ken mijn camera-momenten. Dit soort beelden leg ik vast in mijn hoofd - nergens anders.
Even later weerklinkt babygehuil door de steriele verloskamer. Ik haal opgelucht adem, kijk verwonderd toe. Een dochter. 'De navelstreng knip ik niet door,' had ik negen maanden lang gedacht. Knippen in menselijk weefsel is aan mij niet besteed. Maar de verloskundige stelt geen vragen. Ze drukt me de schaar in handen. "Hier, knip maar door."
Ik knip en realiseer me dan dat ik het toch gedaan heb. En ik ben er trots op. Ik heb zojuist een nieuw mens definitief op aarde gezet. Het voelt goed. Ik ben papa.
De schaar zou ik twee jaar later nog een keer hanteren. Deze keer een stuk bewuster, maar het voelde net zo bijzonder als de eerste keer. Nog even geduld en dan mag ik een derde keer knippen. Wat zal ik weer trots zijn. Niet vanwege die eenvoudige vingerbeweging, maar vanwege de symboliek. Het grootse van die eenvoudige handeling.
Ik verheug me er al op.
