Soms valt er wat te vieren. Zo ook nu. Samen met mijn lief en mijn kinderen gaan we naar een restaurant in de binnenstad. Ik ken de tent niet, maar een collega was er enthousiast over. Daar durf ik dan wel op te vertrouwen.
We stappen over de drempel en laten ons door een serveerster naar onze gereserveerde tafel loodsen. Of we iets willen drinken? Ik ben op het moment wel te vangen voor een droge witte. Snel noemt ze de droge witten op die ze achter de bar hebben, maar ik versta er niets van. Dat ligt deels aan de akoestiek in de ruimte, maar ook - en vooral - aan haar snelheid van spreken. Een lichte irritatie begint in me op te borrelen, maar ik vraag beleefd of ze het rijtje nog eens wil opnoemen. Het resultaat is hetzelfde, dus geef ik de moed op en zeg dat ik de eerste uit het rijtje wil.
Overigens blijkt dat een prima keuze, maar dat terzijde.
De menukaart? "Die hebben we niet, maar u kunt de QR-code scannen die op uw tafel ligt. Dan heeft u de kaart op uw telefoon."
Dát is nog eens handig. Vooral als je je telefoon niet bij je hebt of als de accu van het ding leeg is.
Hoewel ik een volgeladen mobiele Koreaan in mijn binnenzak heb, heeft mijn lief de QR al gescand. Ook de kinderen kijken op dat moment al naar de kaart op hun schermpjes.
Of we het concept kennen, vraagt de serveerster als ze mijn droge witte voor me op tafel zet. Concept? Nee dus. Ze legt kort uit dat de porties klein zijn en dat ze het concept 'shared dining' omarmen. Dus dat je je eten deelt met je tafelgenoten, zoiets.
En dus besluiten we allemaal iets anders te bestellen. Wat er bij de gerechten geserveerd wordt? Niets. Afijn, we bestellen er dus maar patat bij. Mijn irritatie wordt er niet minder op. Zeker als ik mijn tafelgenoten amper kan verstaan als gevolg van de akoestiek in het restaurant.
Als het eten wordt geserveerd, verbaas ik me over de kleine porties en vraag ik me af hoe ik met zo'n klein hoopje eten aan 'shared dining' moet doen. Het wordt dus gewoon 'dining', bedenken mijn lief en ik samen.
Mijn cynisme steekt de kop op. Omdat de porties zo klein zijn, hebben ze dus ook de prijs maar kunstmatig hoog gehouden. Omwille van het concept zeker. Ammehoela.
"Verhip, we hebben geen groente," merkt mijn lief terecht op. We bestellen dus maar een portie broccoli met een vrij ingewikkelde naam. Het kleine kommetje groen arriveert tegen de tijd dat onze borden leeg zijn. Ik krab maar eens achter mijn oren.
En zucht. Niet geheel zonder irritatie.
Tijd voor het desert. Telefoon erbij en bestellen maar. De deserts zijn in orde. Mijn afsluitende kopje koffie wordt geserveerd in een aardewerken bekertje. Dat maar half gevuld is. De koffie is lauw en smaakt niet. Het bijbehorende koekje geef ik aan mijn hongerig kijkende zoon.
Als ik bij de bar ga afrekenen, constateer ik droogjes dat de hoogte van de rekening omgekeerd evenredig is aan mijn gevoel van tevredenheid. De dame bij wie ik afreken, vraagt net zo beleefd als plichtsgetrouw of alles naar wens was. Ik zeg niets en kijk haar aan met een blik die ik tot in de puntjes schijn te beheersen. De mooie glimlacht verdwijnt terstond van haar gezicht.
We willen naar buiten. Weg. "Dit was anders dan verwacht," zegt mijn lief. "En dat doen we de volgende keer dus ook anders." De kinderen en ik zijn het roerend met haar eens.
