zaterdag 5 februari 2011

Kom op!

Zaterdagochtend. Het is rustig in huis. Vanuit de keuken loop ik naar de woonkamer, waar mijn vrouw aan de eettafel zit. Het kleine meisje loopt achter me aan.
“Papa?”
“Ja?”
Ze vraagt of ik haar favoriete cd van George Michael wil opzetten. Ze heeft twee van die cd’s. Eentje van George Michael en eentje van Seal. Die mogen wat haar betreft, grijs worden gedraaid.
Ik bespreek nog even met mijn vrouw de boodschappen die ze zo gaat doen.
“Ik wil George Michael, papa. Kom op!”
Kom op? Tweeënhalf jaar is het meisje. Mijn mond valt open van verbazing. In mijn ooghoeken zie ik dat mijn vrouw haar lachen probeert te onderdrukken.
Om het ongeduld van het kleine grut tegemoet te komen, zet ik cd op. Ik ken ‘m inmiddels zowat van buiten, zo vaak wil het kleine meisje ‘m horen.
Terwijl de eerste tonen door de kamer klinken, loop ik terug naar de eettafel om verder te praten met mijn vrouw.
“Stil, jullie,” weerklinkt het vanaf de stereo. En het is niet de stem van George Michael die dat roept. Het kleine meisje kijkt bozig onze kant op.
Wat krijgen we nou? “Stil! Niet praten! Zo kan ik George Michael niet horen!”
Mijn vrouw en ik kijken elkaar aan en glimlachen. Er is hier iemand die weet wat-ie wil.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten