Koud

Geen tweede land op aarde waar zoveel over het weer geklaagd wordt als Nederland. Soms is dat geklaag over het weer terecht, soms ook niet. Afijn, op een dag als vandaag – ik schrijf woensdag 1 december – is klagen toegestaan. Zonder meer.

Voor de statistieken: als ik dit typ, vriest het zo’n graadje of vijf. De gevoelstemperatuur ligt nog tien graden lager. Gemiddeld zouden we vandaag overdag een graadje of vier mogen verwachten. Nee dus.

Vandaag geen graadje of vier, maar pure winter. Zo ontneemt een gemene oostenwind mij genadeloos iedere behoefte om buiten te zijn. Zelfs met mijn winterjas dichtgeknoopt en mijn sjaal hoog om de hals voelt het het weinig uitnodigend.

De eer viel me vanochtend te beurt om mijn tweeënhalfjarige dochter naar de kinderdagopvang te brengen. Net zo kleurrijk als warm ingepakt in haar nieuwe winterjasje, met wanten, muts en sjaal, dribbelt het meisje moedig achter me aan naar buiten.

Amper één kinderstapje voorbij de drempel kijkt ze me beteuterd aan. “Papa, wat is het koud, hè!” Rillend kijk ik haar aan en zeg niets. Het is haar allereerste klacht over het weer. En vandaag mag het.