Het is donderdagavond 23 december als ik dit typ. Op de achtergrond klinkt een cd met middeleeuwse en renaissancemuziek waar mijn vrouw van in hogere kerstsferen raakt. Ze speelt deze cd traditiegetrouw ieder jaar als ze de kerstboom optuigt (“dit is mijn kerstboomoptuig-cd!”). Ik raak er dit jaar niet van in de kerstsfeer.
“Kerst hangt in de lucht, vindt u ook niet?” zei een buurtbewoonster vanochtend tegen me toen ik in mijn auto wilde stappen. Ik lachte vriendelijk terug en beaamde wat ze zei, maar dacht dat er meer sneeuw in de lucht hangt dan kerst.
Het is me dit jaar niet gegeven het kerstgevoel te pakken te krijgen. Wellicht komt dat doordat ik het druk heb. zowel beroepsmatig als privé. En dan is er nog mijn oudste dochtertje dat nu nog, achttien dagen na dato, de laatste sinterklaasliedjes aan het zingen is.
Ik kijk even uit het raam, een warme beker koffie in mijn handen geklemd. Buiten is het witter dan ooit. Een witte kerst lijkt dit jaar aannemelijk. Zou dát het dan zijn? Een witte kerst? Brengt die sneeuw me mijn kerstgevoel?
Tot nu toe hebben sneeuw en ijs me alleen maar koude vingers gebracht, maar ik weet het eigenlijk wel zeker: als ik op kerstavond het glas hef met wie mij lief is, en ik mag alle dagelijkse beslommeringen even achter me laten, dan overvalt ook mij het kerstgevoel. En ik zal ervan genieten.
Uiteraard wens ik iedereen die dit leest, aangename kerstdagen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten