Twee dagen eerder had hij aan de eettafel nog verteld over zijn eigen vader. Een bink van een vent, gesneden uit het juiste eikenhout, begraven op zijn tachtigste verjaardag. Maar tot het eind toe kaarsrecht van gestalte, fier en trots als altijd. “Als ik die leeftijd op die manier mag bereiken, dan zal ik een tevreden man zijn,” weerklinken zijn woorden nog in mijn herinnering.
Amper 48 uur later was daar het noodlot. Snel en onverwacht, zoals het noodlot hoort te zijn. Maar vooral pijnloos. Eigenlijk precies zoals hij het zelf gewild zou hebben. Laat dát maar mijn schrale troost zijn.
Na schooltijd ging ik kijken waar hij bleef. En daar lag hij. De man die was wat ik in die dagen wilde zijn. De man die kon praten met zijn scherpe blik of door slechts eenvoudig zijn wijsvinger op te steken. De man die mannelijk en trefzeker was en nimmer enige ruimte overliet voor twijfel, van welke aard of herkomst dan ook. De man die het antwoord had op al mijn vragen en die mijn gedachten al had geraden nog voordat ik ze helder in mijn hoofd had.
Stilletjes heb ik nog even bij hem geknield. Een paar woorden tegen hem gesproken. Even zachtjes in zijn koude, stijve linkerhand geknepen. En nog voordat ik me realiseerde dat ik de aanblik niet kon verdragen, ben ik hulp gaan halen. Dat was het laatste wat ik voor hem kon doen. En ook het enige juiste.
Dezer dagen is het 26 jaar geleden. Soms hoor ik zijn stem nog wel eens. De trekken van zijn gelaat herinner ik me nog exact. En verdomd, pas nog… toen ik de luier van mijn jongste dochtertje verschoonde, keek ze me aan met die typische glimlach die ik me herinnerde van vroeger. Die glimlach die op zijn gezicht verscheen als hij zich een tevreden man toonde.
Zeker weten dat hij op dat moment over mijn schouder meekeek. Of over haar schouder. En dat hij tevreden was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten