Kindergehuil haalt me plots uit mijn gedachten. Mijn vrouw en ik kijken elkaar even aan. Ik spring op en loop naar de slaapkamer van het grote kleine meisje.
Ze staat rechtop in haar bed en kijkt me verschrikt aan met vochtige oogjes. “Papa! Papa!” Ze strekt haar armen naar me uit, ten teken dat ik haar moet oppakken.
Ik til haar op en spreek haar lieflijk toe. Buiten nog steeds knallen en lichtflitsen. Ik besluit met haar naar het raam te lopen en de gordijnen te openen. Samen kijken we naar het vuurwerk, dat een paar straten verder de hemel in knalt.
Al snel is ze het met me eens dat vuurwerk best mooi is om naar te kijken. Met grote ogen kijkt ze uit het raam. Ik trek haar rillende, kleine lijfje tegen me aan. Geleidelijk wordt ze rustiger.
Als de gekleurde sterrenregen en het geknal ophouden, sluit ik de gordijnen en loop ik door het donker terug naar haar bed. Onder het vage schijnsel van haar Nijntje-bedlamp leg ik haar onder haar dekbed.
Zenuwachtig en vragend kijkt ze me aan. Ik zing haar favoriete slaapliedje, terwijl ik haar hand vasthoud.
In ’t groene dal, in ’t stille dal
waar kleine bloempjes bloeien
Het kinderhandje ontspant. Haar ogen worden kleiner.
daar ruist een blanke waterval
en druppels vallen overal
Haar pupillen draaien weg. Oogjes vallen dicht, maar gaan toch ook weer even open.
om ieder bloempje te besproeien,
ook het kleinste, ook het kleinste…
De oogjes zijn nu dicht. Ik leg haar hand onder het dekbed en zie toe hoe vredig ze in slaap is gevallen. Vol vertrouwen.
Ik krijg het warm en koud tegelijk. Wat is het mooi om papa te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten