Zindelijk

Met ferme pas komt ze de woonkamer binnen. “Papa, ik moet een plasje doen op het potje!” Ik gooi mijn leesvoer aan de kant en spring op. “Kom maar mee, dan gaan we snel naar het potje toe,” zeg ik tegen haar, en ze loopt al voor me uit naar het toilet.

Broek naar beneden, rompertje losmaken, luier af en hopsakee… er klinkt geklater in het kunststof potje onder haar bolle billetjes. Blij kijkt ze me aan. “Ik doe een plasje!”

Even later rent ze ook naar mama in de keuken. “Mama, ik heb een plasje op het potje gedaan!” We prijzen haar. Ze is trots op haar plasje en zo zien we dat graag.

Het maakt deel uit van onze pogingen het kleine meisje zindelijk te krijgen. En dat mag inmiddels ook wel een keer.

Afgelopen zomer en in het najaar hebben we haar zindelijkheidstraining op een laag pitje gezet als gevolg van wat grote veranderingen in haar leventje. Een verhuizing, een nieuw bed, een zusje. Toen ze alle veranderingen op een rijtje had gezet en kon overzien, pakten we haar zindelijkheidstraining weer op. En dan nu voor de écht! Want grote meisjes plassen nu eenmaal in een potje.

Iedere keer als ze haar luierbroekje droog weet te houden, mag ze een stikker uitzoeken en die op haar ‘plasjespapier’ plakken. Een bonte verzameling dierenstikkers prijkt inmiddels op het A4-vel, dat we achter de pc samen met haar hebben ontworpen.

“Nu mag ik een stikker uitzoeken,” zegt ze wijs en kijkt me aan met grote ogen. Even later plakt ze netjes een giraf op haar plasjespapier.

Ze beleeft er duidelijk plezier aan. Ondertussen wacht ik geduldig op de dag dat ze gedecideerd zegt dat ze geen luier meer om wil. Reken maar, die dag komt er snel aan.