Op bestelling zet een serveerster wat later mijn welverdiende cappuccino voor me neer. Haar linkerpols wordt gesierd door een opvallende tatoeage. Ik zie allerlei sierlijke krullen. Het lijken wel letters uit een antiek geschrift, maar zeker weet ik het niet. Nieuwsgierig als ik ben, besluit ik het haar te vragen als de gelegenheid zich daartoe aandient.
Nog een paar keer loopt ze langs me, en steeds dwaalt mijn blik af naar die pols.
Als de bodem van mijn kop cappuccino me witjes aankijkt, sta ik op en trek mijn jas aan. Ze staat bij de kassa. Tijdens het afrekenen spreek ik haar aan op de tatoeage.
Ze kijkt me even verward aan. Dan verschijnt er een open blik. Het blijken de initialen van haar ouders te zijn.
“Mijn ouders zijn gescheiden. Mijn vader is Russisch. Hij is na de scheiding teruggegaan naar zijn vaderland. Ik zie hem amper nog. Nu heeft hij kanker en wordt hij daarvoor behandeld, maar het gaat niet goed met hem.”
Ze vertelt me kort over zijn slopende ziekte. Over het contact op afstand. De pijn die haar dat doet. En hoe graag ze hem zou willen steunen. Maar sommige afstanden zijn nou eenmaal onoverbrugbaar.
En hoewel haar ouders gescheiden zijn, is ze zich er erg van bewust dat zij als een brug tussen de twee staat. Ze hebben haar gevormd, haar gebracht tot waar ze nu is.
“En dat wil ik graag onvoorwaardelijk en altijd bij me dragen,” zegt ze krachtig. “Ook als papa doodgaat.”
De symboliek vind ik mooi, al zou ik er zelf geen tatoeage voor over hebben.
Als ik buiten kom, maakt een koude bries een eind aan mijn gedachten. Alles is vergankelijk. Daar verandert een tatoeage niets aan.
